Δεν μπορείς να είσαι καλός φίλος αν δεν είσαι γενναιόδωρος…
“Θες να γίνουμε φίλοι;” Θυμάσαι αυτή την τόσο δα, μικρή φράση από όταν ήσουν παιδί; Τέσσερις λέξεις με τόσο μεγάλη σημασία. Λέξεις που σου έμαθαν ν’ αγαπάς, να νοιάζεσαι και να μοιράζεσαι. Λέξεις που σε έμπλεξαν σε περιπέτειες δίχως τέλος κι έχουν το σθένος να ξορκίζουν μοναξιές σε κάθε βήμα.
Γιατί έχεις τον φίλο σου να μοιραστείς τα πρώτα σου παιχνίδια. Γιατί λάμπουν τα μάτια σου, σαν ξέρεις πως θα έρθει η ώρα να τρέξεις ξέπνοος πλάι του κι όπου σας βγάλει ο δρόμος. Τον έχεις δίπλα σου, με γόνατα γρατζουνισμένα και όνειρα που πλάθει η αθωότητα της παιδικής ψυχής σας. Είναι εκεί, όταν ο έρωτας ρίξει το πέπλο της σαγήνης του και κρύψει όλους τους άλλους. Κάθεται σε μιαν άκρη, περιμένει να γευτείς το μεγαλείο του και ξέρει πως στην διαδρομή θα τον αναζητήσεις. Θα εξομολογηθείς σε εκείνον όσα φοβάσαι να μαρτυρήσεις στον ίδιο σου τον εαυτό.
Θα είναι εκεί στην χαρά σου κι εκείνος θα γελάει πιο πλατιά. Θα σου χτυπήσει την πλάτη και θα σου πει προχώρα, μην φοβάσαι, καλύπτω εγώ τα νώτα σου. Και θα είναι πάλι εκεί να συμμαζέψει τα σπασμένα σου κομμάτια, σαν η ζωή γίνει γυαλί και προσπαθήσει να σε κόψει. Θα σπείρετε μαζί ελπίδες που θα δείτε να μαραίνονται κι άλλες που θα ανθίζουν σαν τα πολύχρωμα λουλούδια. Σε σκοτάδια που θα σβήνουνε το φως, σε νύχτες αξημέρωτες που δεν θα θες να βγει ο ήλιος. Ο φίλος σου θα είναι εκεί. Να σε μαλώσει σαν μικρό παιδί κι ύστερα να σε πάρει αγκαλιά και να σε κανακέψει. Να γελάσει με τα λάθη σου, όμως να μην σε κοροϊδέψει. Να κρίνει αλλά να μην σε κατακρίνει. Να φτιάξει μονοπάτια όταν οι δρόμοι της ζωής σας ξεμακραίνουν, να χτίσει γέφυρες με πέτρες σμιλευμένες από αγάπη. Όχι μόνος του. Με εσένα απέναντί του και στο πλάι του. Με πράξεις γεμάτες από συναίσθημα κι αλήθεια. Με την καλύτερη εκδοχή σου να γίνεται παράδειγμα για εκείνον κι εκείνος παράδειγμα για σένα. Με υπερηφάνεια και γενναιοδωρία. Γιατί δεν μπορείς να είσαι καλός φίλος αν δεν είσαι γενναιόδωρος. Δεν μπορείς να σφυρηλατήσεις την αλυσίδα που θα σας ενώνει αν δεν λιώσεις κομμάτια πρώτα από σένα.
Στάσου μονάχα ένα λεπτό και θυμήσου όλες εκείνες τις στιγμές που στάθηκαν αιτία, ο φίλος να γίνει αδερφός και η οικογένεια να μεγαλώσει λίγο ακόμα. Με έναν άνθρωπο που διάλεξε η ψυχή σου, γιατί την κάνει να χαμογελά πλατιά και πάντα της θυμίζει εκείνο το ανέμελο παιδί που τρέχει στις αλάνες σκαρώνοντας μαζί του ατέλειωτα παιχνίδια.
Κι αν στην πορεία της ζωής υπήρξαν άνθρωποι που τους λογίσαμε ως φίλους κι εκείνοι δεν εκτίμησαν το δώρο της ψυχής μας, μην τους κακολογούμε. Το μάθημα που μας έδωσαν ήταν κι αυτό σπουδαίο. Το χάραξαν με μεγάλα γράμματα οι πράξεις τους, στους νόμους της συνείδησης μας: “Πρέπει να κοσκινίζουμε προσεκτικά τις πέτρες, μέχρι να λάμψουν τα διαμάντια.”
Κώστας Κρομμύδας
Συγγραφέας και ηθοποιός
