Η Επιστροφή στη Γαλήνη
Ξύπνησε νωρίς, καθώς οι πρώτες αχτίδες του ήλιου φιλούσαν δειλά το πρόσωπό του μέσα από τις λευκές κουρτίνες που κυμάτιζαν απαλά. Ένιωθε ένα αίσθημα πληρότητας να τον κατακλύζει· μια ήρεμη, ανεξήγητη χαρά που δεν είχε νιώσει εδώ και καιρό. Ίσως ήταν η σιωπή του τοπίου ή το απαλό άρωμα της θάλασσας που έφτανε ως το παράθυρό του. Ίσως πάλι να ήταν το γεγονός ότι βρισκόταν και πάλι εκεί, στο μέρος που είχε χαραχθεί βαθιά μέσα του από εκείνο το πρώτο, ανεπανάληπτο καλοκαίρι.
Από τότε που το επισκέφθηκε για πρώτη φορά, το μέρος αυτό έγινε για εκείνον κάτι παραπάνω από απλώς όμορφο. Ήταν ένας προσωπικός παράδεισος, ένα καταφύγιο όπου μπορούσε να αφεθεί χωρίς άμυνες, να ξεκουραστεί πραγματικά, σωματικά και ψυχικά. Είχε περάσει μια δύσκολη περίοδο, εβδομάδες, ίσως και μήνες, γεμάτες ένταση, άγχος και κούραση. Και τώρα, εδώ, μακριά από τον θόρυβο και τη βιασύνη, μπορούσε επιτέλους να ανασάνει. Κάθε γωνιά του τοπίου, κάθε ήχος και κάθε χρώμα του θύμιζαν την ηρεμία που του είχε λείψει τόσο καιρό.
Μέσα σε αυτή την απόλυτη γαλήνη, έβρισκε τον χώρο και τον χρόνο να μιλήσει με τον εαυτό του. Εδώ, έπλαθε τα όνειρά του, έκανε σχέδια για το μέλλον, ξαναθυμόταν τον εαυτό του. Κάθε του ανάσα ήταν γεμάτη ελευθερία. Δεν ήταν απλώς ένα όμορφο μέρος. ήταν το δικό του λιμάνι, το μέρος όπου ένιωθε πως ανήκει πραγματικά.
Ήξερε, βαθιά μέσα του, πως όσο κι αν περνούσε ο χρόνος, αυτός ο τόπος θα ήταν πάντα εκεί για να τον περιμένει. Και μόνο η σκέψη αυτή αρκούσε για να του δώσει δύναμη να συνεχίσει.
T.P.